تنهایی

   همه چی تموم شد. همه چی برگشت سر جاش. همه مشکلات حل شد. انگار یکی قایمکی با یه آچار نا مرئی همه لقی ها رو سفت کرده باشه. هیچ جای کار لنگ نمی زنه. مو لا درزش نمی ره. عدس رفت توی ظرف عدس، ماش رفت سر جاش.

   همه با خودخواهی من کنار اومدن. همه چی اونجوری شد که من می خواستم. حالا جون می ده بزنم همه چی رو خراب کنم و خودخواهیم رو به انتها برسونم.

قانون آرش:   اول لیوان رو بشکن بعد ازش آب گل بخور.

      " منم من سنگ تیپا خورده رنجور    "

      " منم دشنام پست آفرینش نغمه ناجور "

   دیگه تا آخرش چیزی نمونده. نگرانم اما آماده. حالا دیگه کاملا واسم روشن شده، باید تا آخرش برم. این بار نه مثل هربار.تنها جمله ای که توی مغزم صدا می کنه : انتقام... انتقام. ولی من نمی خوام انتقام جو باشم. انگار یکی داره منوهول میده و منم چاره ای جز تسلیم ندارم.این همون راهیه که خودم شروع کردم. 5سال پیش. مثل قطار افتاد توی ریل. سرنوشت قطار پیمودن ریله. قطاریکه از ریلش خارج بشه آهن پاره س.

   آخ این کیه داره با سوزن به پهلوم می زنه. دردم میاد... بگین نزنه. اووووف پهلوم چقدرم می سوزه. دیگه کسی نیست اونو بماله... نازش کنه... بو......باید یه کاری بکنم. بهتره یه آگهی بدم:

***

توجه!! توجه!!

      یک عدد محبت کثیف، زخمی و شکسته گم شده. از یابنده تقاضا دارم، نه خواهشمندم، نه التماس می کنم  شاید هم به پاش بیا فتم که اونو پیش خودش نگه داره. آخه من یه بدبخت تنهام.

***

   کسی پاهای منو ندیده، نمی دونم کجا گذاشتمشون. هرچی می گردم پیداشون نمی کنم. آخه عجله دارم!! باید برم. چرا هیشکی جوابمونمی ده ؟؟؟

 

             دیگه دنیا واسه من تاریکه

             زندگی کوره رهی باریکه

             آخـــر قصه ی  ما نزدیکه

 ***

در گذشت ده ها تن از هموطنانمان را در حادثه هوایی اخیر به ملت ایران تسلیت عرض می کنم و برای بازماندگانشان از درگاه الهی صبر جمیل خواستارم.

چه روزگاریست که در آن مردن انسانها تا این اندازه ساده شده است.

خداوند به مردمان زمین رحم کند.